ต้นไม้ วิเศษ

ต้นไม้ ตรงกลางป่าที่เวิ่งว้างที่ต้นไม้ยืนตายซากอยู่เต็มไปหมด และไม่ไกลจากป่าร้างก็ได้มีหมู่บ้านหมูบ้านหนึ่ง แต่ภายในหมู่บ้านนั้นก็มีแต่บ้านที่มีสภาพผุพัง เพราะเจ้าของได้ทิ้งหายไปนานแล้ว คงเหลือเพียงไม่กี่หลังคาเรือนที่ยังมีผู้คนอาศัยอยู่ ก่อนที่หมู่บ้านแห่งนี้จะประสบกับภัยแล้งเมื่อก่อนนั้นก็เป็นหมู่บ้านที่อุดมสมบูรณ์มีทั้งต้นไม้และมีพืชพันธุ์มากมายไว้เลี้ยงชีพแต่เนื่องจากได้มีผู้เฒ่าคนหนึ่งในหมู่บ้านได้ทำผิดอะไรบางอย่างไว้ซึ่งชาวบ้านคนอื่นๆ ก็ไม่ทราบแน่ชัดหมู่บ้านแห่งนี้เลยถูกสาปให้กลายเป็นพื้นที่ ที่แห้งแล้ง และเมื่อแห้งแล้งไปทั่วทุกหัวระแหง

น้ำที่เคยมีกินมีดื่มมีใช้ก็คอยแห้งเหือดไปด้วยจึงทำให้สัตว์เลี้ยง และผู้คนพากันล้มตาย แล้วชาวบ้านบางคนก็หนีไปตายในดาบหน้าปล่อยให้บ้านผุพังกันไปตามเวลาถึงแม้จะย้ายหนีกันไปเยอะแล้ว แต่ก็ยังเหลือชาวบ้านอยู่บ้างเพราะบางคนก็เสียดายบ้าน และถิ่นที่อยู่ที่อยู่กันมาตั้งแต่ปู่ย่าตายายพวกเขาจึงอาศัยกันอยู่อย่างอดทนแต่การเป็นอยู่นั้นก็อยากแสนที่จะทน จนชาวบ้านที่หวงแหนถิ่นเกิดที่ยังพอเหลืออยู่เริ่มทนไม่ไหว แล้วทิ้งหมู่บ้านไป แล้วเหลือคนในหมู่บ้านไม่ถึง 5 หลังคาเรือน และบ้านสภาพผุพังอีกหลายหลัง หนึ่งในนั้นก็มี บุญ กับ มาก ด้วยที่ยังคงปลักอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านแห้งแล้งแห่งนี้

บุญ กับ มากนั้นเป็นเด็กกำพร้าและโชคดีมากที่ตาดำได้เก็บมาเลี้ยงไว้จนกระทั่งเติบโตตอนนี้ทั้วบุญและมากต่างก็โตเป็นหนุ่มแล้ว และทั้ง 2 คนก็อยากจะย้ายหนีไปจากหมู่บ้านนี้เช่นกัน แตเพราะตาดำที่แก่ชรามากคงจะเดินทางไปไม่ไหวอย่างแน่นอนจึงทำให้บุญไม่อยากให้ตาดำต้องไปลำบากเดินทาง และตาดำก็ยืนยันว่าจะตายอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้เขาเลยต้องอยู่ดูแลตาดำให้ถึงที่สุด ซึ่งแตกต่างจากมากที่ใจอยากจะรีบไปให้พ้น พ้นจากหมู่บ้านแห่งนี้ แต่เพราะเกรงใจตาดำที่เลี้ยงดูมาจะทำให้อารมณ์เห็นแก่ตัว และปรารถนาที่จะให้ตัวเองรอดจึงต้องเก็บมันเอาไว้ในใจ แต่ตำคำนั้นเองก็รู้ว่ามากคิดอย่างไรเพราะแกเลี้ยงดูทั้ง 2 คนมาตั้งแต่ที่ยังเล็กๆ จึงรู้จักนิสัยใจคอของทั้ง 2 คนเป็นอย่างดี

“ถ้าเอ็งอยากจะไปจากที่นี่ เอ็งก็ไปเถอะไอ้มาก ข้าไม่ว่าอะไรเอ็งดอก” เมื่อมากได้ยินคำอนุญาตของตาดำเขาก็พร้อมที่จะออกเดินทางในทันที แต่ติดตรงที่บุญนั้นมาขอร้องไว้แล้วบอกให้ช่วยกันดูแลตาดำไปก่อน ส่วนเขานั้นจะออกเดินทางเพื่อไปตามหาต้นไม้วิเศษ ตามที่ผู้เฒ่าที่ได้เคยทำผิดพลาดเอาไว้บอกไว้ก่อนที่เขาจะตาย ผู้เฒ่าบอกว่าในอาณาเขตแห่งหนึ่งที่มีความแห้งแล้งไม่ต่างจากที่นี่ ที่แห่งนั้นจะมีต้นไม้อยู่ 2 ต้นต้องเป็นต้นไม้ที่มีเทวดาคอยปกปักรักษาอยู่ และถ้าได้พันธุ์ของต้นไม้นั้นมาปลูกที่หมู่บ้านได้หมู่บ้านก็จะกลับมาอุดมสมบูรณ์เหมือนเดิม

“เจ้าจะให้ข้าอยู่ดูแลตาดำ แล้วจะเจ้าจะหนีหายไปอย่างนั้นนะรึ”

“ข้าไม่ได้หนีหายแต่ข้าจะออกไปตามหาต้นไม้ 2 ต้นนั้น”

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะไปกับเจ้าด้วย” เพราะมากไม่อยากอยู่ดูแลตาดำเลยขอไปกับบุญด้วย ส่วนบุญเองก็เป็นห่วงตาดำว่าจะกินจะอยู่อย่างไร เพราะไม่มีใครสักคนที่อยู่ดูแล พอบอกให้มากไปคนเดียว มากก็กลับบ่ายเบี่ยงแล้วกลับบอกว่าไม่รู้ว่าต้นไม้นั้นไม่รู้อยู่ที่ไหน ตนนั้นคงออกไปตามหาไม่ได้อย่างแน่นอน บุญนั้นรู้ดีว่ามากนั้นพึ่งพาอะไรไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ได้ว่ากล่าวอะไรเพราะเห็นกันมาตั้งแต่ที่ยังเล็กๆ แล้วแม้จะไม่ใช่พี่น้องท้องเดียวกันแต่ก็อยู่กันมาตั้งแต่เล็กยันโต จึงทำให้บุญคิดกับมากเหมือนน้องคนหนึ่ง

“พวกเจ้าอย่ามาเถียวกันเลยจงไปด้วยกันเถิด” แล้วทั้งคู่ก็ออกเดินทางแต่ด้วยไม่รู้ว่าอาณาเขตของดินแดนที่รกร้างว่างเปล่า เหมือนกับหมาบ้านของต้นแล้วมีต้นไม้ขึ้นอยู่ 2 ต้นนั้นมันอยู่ที่ไหน ทั้ง 2 จึงเดินทางอย่างสะเปะสะปะไปเรื่อยๆ และตลอดเส้นทางที่บุญและมากเดินทางผ่านไปก็พบเจอแต่ป่าไม้แห้งตายซากซึ่งพวกเขานั้นก็มักจะมีอาหารกินกันเป็นนกหนู ซึ่งมากนั้นก็มักจะกินจนอิ่ม แล้วไม่ค่อยเหลือไว้ให้บุญเลยแต่บุญนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร จนกระทั่งทั้งคู่ได้เดินทางมาเจอกับหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นหมู่บ้านเล็ก แต่ก็มีความอุดมสมบูรณ์ไม่น้อย และผู้คนก็มีน้ำใจดีด้วยบุญเลยคิดที่จะพักอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้เพื่อจะขอน้ำ และอาหารเอาไว้ติดตัวสำหรับการเดินทางต่อไป และที่หมู่บ้านแห่งนี้บุญก็ได้รับรู้เรื่องราวของต้นไม้ทั้ง 2 ต้นในป่าแห้งแล้งโดยผู้เฒ่าในหมู่บ้านได้พูดคุยกับบุญ และมากในเรื่องนี้

“พวกเอ็งคิดว่ามันมีอยู่จริงรึเรื่องราวต้นไม้ทั้ง 2 ต้นในป่าแห้งแล้งนั้นนะ มันก็เป็นแค่เรื่องเล่าเท่านั้น” คำพูดของตาเฒ่าคนนั้นทำให้บุญกับมากถึงกับนิ่งอึ้ง และมากได้บอกกับบุญว่าที่นี่มีแต่ผู้คนใจดี และสัตว์ป่ากับพืชพันธุ์ก็มีเพียงพอให้ได้อยู่ได้กิน มาบอกกับบุญว่าจะขออยู่ที่นี่สร้างกระต๊อบหลังเล็กเพื่อเอาไว้อยู่อาศัย ชาวบ้านที่นี่ก็คงไม่ได้ว่าอะไร และมากยังบอกอีกว่าสร้างกระต๊อบเสร็จแล้วค่อยเดินทางไปรับตาดำมาอยู่ด้วย แต่บุญนั้นกลับเชื่อว่าต้นไม้ทั้ง 2 ต้นในป่าแห้งแล้งนั้นมีอยู่จริง และเขาจะขอเดินทางต่อไปเพื่อให้ไปถึงที่นั่น

“เอ็งจะบ้ารึตาเฒ่าก็บอกแล้ว ว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่า”

“มันต้องเป็นเรื่องจริงสิ ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นเรื่องเป็นราวให้ได้รู้กันมาอย่างนี้รึ อีกอย่างข้าอยากจะหาต้นไม้วิเศษ 2 ต้นนั้นให้เจอเพื่อนำกลับไปปลูกที่หมู่บ้านของเรา ถ้าหมู่บ้านกลับมาเป็นเหมือนเดิมนั้นคือเราไม่ได้แค่ช่วยตัวเราเอง แต่เราได้ช่วยชาวบ้านคนอื่นๆ ด้วย” มากได้แต่ส่ายหน้าในความคิดของบุญ และแอบโกรธเคือง และไม่สามารถโน้มน้าวบุญให้ปักหลักอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ได้

เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปโปรดติดตามตอนต่อไป

อ่านบทความต่อไป คลิ๊ก !!!  เมือง